هوشنگ گلشیری در ۲۵ اسفند ۱۳۲۱ در اصفهان دیده به جهان گشود و در ۱۶ خرداد ۷۹ در تهران درگذشت.
گذشته از بیوگرافی گلشیری که هر ادب دوستی از آن مطلع است، وزنۀ سنگین گلشیری در ادبیات معاصر ایران بسیار سنگین و اثرگذار است.
گلشیری تعدادی از داستان‌های کوتاه و چند شعر خود را در نشریه «جنگ اصفهان» به چاپ رساند،
و در سال ۱۳۴۷، این داستان‌ها را در مجموعه «مثل همیشه» منتشر کرد.
وی رمان شازده احتجاب را در سال ۱۳۴۸، و رمان کریستین و کید را در سال ۱۳۵۰ منتشر کرد.
مجموعه داستان نمازخانهُ کوچک من، و جلد اول رمان بره گمشده راعی از آثار بعدی این نویسنده می‌باشند.
هوشنگ گلشیری در بهمن ۱۳۵۸ کتاب معصوم پنجم را منتشر کرد. سال ۱۳۶۱ آغاز انتشار گاهنامه نقد آگاه بود.
مطالب این گاهنامه را بزرگانی همچون نجف دریابندری، هوشنگ گلشیری، باقر پرهام و محسن یلفانی انتخاب می‌کردند.
انتشار این نشریه تا سال ۱۳۶۳ ادامه پیدا کرد.
برای آنان که با ادبیات و اصطلاحات زادگاه او، اصفهان، آشنایی دارند دوچندان می‌گردد.
گلشیری در جای جای داستان‌های خود اصطلاحات فرهنگِ اصفهانی را به کار گرفته و خود را به زبان مردم نزدیک می‌کند.
مرکز ترویج علوم انسانی به بهانۀ زادروز هوشنگ گلشیری متن یکی از مهم‌ترین سخنرانی‌های او را در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌دهد:
