تا قبل از سال ۱۳۴۸، دانش آموزانی كه تحصيلات متوسطه را طی شش سال سپری می‌کردند پس از موفقيت در آزمون ورود به دانشگاهها، ميتوانستند به دانشگاه راه یابند و مشغول به تحصیل شوند، اما با افزايش تعداد دانش‌آموزان و متقاضيان ورود به دانشگاه، وزارت علوم تصميم گرفت طي آزمونی كه به كنكور موسوم شد، متقاضیانی را كه در کنکور سراسری موفق شوند و رتبۀ لازم را کسب نمایند، برای دانشگاه بپذیرند. بنابراین اولين كنكور سراسری ورود به دانشگاهها در پانزدهم مرداد سال ۱۳۴۸ با حضور حدود پنجاه هزار داوطلب انجام گرفت.
با اهمیت یافتن سواد و دانش در کشور و افزایش آمار تحصیل‌کردگان اين تعداد در سال‌های بعد افزایش یافت. به طوری كه در آزمون ورودی یا همان کنکور سراسری سال ۱۳۵۲ ،۹۲هزار نفر شركت كردند و در سال ۱۳۵۵، تعداد داوطلبان بیش از ۲۲۰ هزار نفر بود.
كنكور سراسری پس از پيروزی انقلاب اسلامی نيز همراه با تحولاتی ادامه يافت و متناسب با رشد جمعيت جوان كشور، تقاضای ورود به دانشگاه نيز افزايش يافت. چنانكه در كنكور سال ۱۳۸۲، يك ميليون و پانصد هزار نفر در پنج رشته علوم رياضی، علوم تجربی، علوم انسانی، هنر و زبانهای خارجي به رقابت با یکدیگر پرداختند كه در حدود ۳۰ برابر نسبت به سال ۴۸ افزايش داشته است.
به طور معمول در هر نوبت كنكور ۱۰ الي ۱۵ درصد شركت كنندگان به دانشگاه راه میيابند كه در سال‌های اخیر، حضور دانشجويان دختر از مرز پنجاه درصد كل داوطلبان بیشتر شده و بيش از شصت درصد قبولیهای دانشگاه را خانمها تشكيل می‌دهند.