به گزارش مرکز ترویج علوم انسانی وبه نقل از خبرگزاری فارس: در مراسم افتتاحیه همایش ملی ارتباط علوم انسانی، تولید و صنعت که در مرکز هممایش‌های کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران برگزار گردید، معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم از تغییرات و تحولات علوم انسانی و علوم اجتماعی سخن گفت:
همه ما می‌دانیم که علوم اجتماعی و علوم انسانی در کشور، تغییر و تحولاتی داشته است، تغییراتی که باعث شد تا مسائل تازه و جدید پیش روی ما مطرح شود و نیاز به تلاش اندیشمندان در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی دارد تا این مسائل را حل کند. همین مسئله باعث شکل‌گیری مجموعه شاخه‌های علوم انسانی و اجتماعی شده است و طبیعتاً پویایی این علوم در گرو ورود به مسائل اجتماعی است.
غلامرضا غفاری، معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم اهمیت و اقتدار علوم انسانی را در گرو ورود صحیح به عرصه‌های مختلف دانست و افزود: علوم انسانی اگر به مسائلی بپردازد که مشکلات و دغدغه جامعه نیستند و این علوم نتواند خودش را در عرصه اجتماعی نشان دهد، فقط با یک عنوان شناخته خواهد شد و هیچ کاربردی ندارد، متأسفانه تمام تلاش بر این است که در دپارتمان‌ها، تقسیم درس و پایان‌نامه کنیم تا در مجموعه‌ای که عده‌ای به‌عنوان دانشجو پذیرفته شده‌اند، راه و رسم پژوهش را بیاموزند ولی کمتر این سؤال را می‌پرسیم که آموزش و پژوهش قرار است در کجا استفاده شود و برای کجا کاربردی باشد.
غفاری در ادامه از شکاف عمیق بین جامعه و آثار علمی انتقاد کرد و کتاب‌های تألیف شده را برآمده از مناقشه‌ها و بحث‌های بین اندیشمندان دانست.
معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم تاکید کرد: گاهی نیز فعالیت‌هایی انجام می‌شود که به‌نوعی یک سیستم مبادله را تشکیل داده است و مجموعه، خودش را با این سیستم مبادله برای دریافت پاداش تنظیم می‌کند.
صورت دیگر این سیستم مبادله این است که دستگاه‌های دیگر براساس منافع و علقه‌هایی که در جامعه وجود دارد، آنها را به مراکز علمی و دانشگاه‌ها ارجاع می‌دهند و به‌نوعی مرکز علمی، خدمت‌گزار و یاری‌رسان مجموعه‌ای دیگر می‌شود. اما نگاهی که در این همایش دنبال می‌شود، این است که این بار عالمان و اندیشمندان در پرتو مهارت و توانمندی که در اختیار دارند، نسبت به مسائل پیرامون خودشان حساس شوند و خودشان را به‌عنوان یک عضو از جامعه بدانند و با جامعه پیش بروند و پاسخگوی نیاز آن باشند، چرا که اگر دانشگاه در جامعه باشد و جامعه نیز فعالیت‌های دانشگاه را ببیند، یعنی دانشگاه موفق بوده و توانسته مشکلات جامعه را ببیند و حل کند. حال این سؤال مطرح می‌شود، آیا جامعه علمی و نظامی آموزشی ما براساس آنچه در اختیار داریم، به‌گونه‌ای تنظیم شده تا این هدف محقق شود؟
غفاری به ارائه آمار سال ۱۳۹۶ در رابطه با تعداد دانشجویان پرداخت و تعداد آنان را بیش از ۳ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر دانست که در ۲ هزار و ۶۴۵ مؤسسه آموزشی مشغول به تحصیل هستند و از این تعداد ۴۷ درصد آنها دانشجوی علوم انسانی می‌باشند. ۸.۲ درصد از آنها دانشجوی رشتۀ هنر، ۶.۶ درصد دانشجوی علوم پزشکی و نهایتا ۶ درصد دانشجویان دانشجوی علوم پایه هستند.
وی پس از ارائه این آمارها پرسشی کلیدی مطرح ساخت: آموزش به دانشجویان علوم انسانی تا چه حد آموزشی بوده که برمبنای توانایی آنها برای ورود در حوزه‌های کاربردی و سیاستی باشد و آیا اکوسیستم و ارتباط شبکه‌ای ایجاد شده تا به دانشجویان علوم انسانی برای ورود در عرصه صنعت کمک کند؟ تجربه نشان می‌دهد در جایی که قوی‌ترین دپارتمان‌های علوم انسانی و اجتماعی وجود داشته باشد، شاهد توسعه نیز خواهیم بود، لذا باید وقت و هزینه صرف کنیم تا مسیر درست را پیدا کرده و بالندگی بیشتری در این حوزه داشته باشیم.
وقتی صحبت از علوم انسانی و علوم اجتماعی مطرح می‌شود، فقط این موضوع به این رشته‌ها بازنمی‌گردد، چرا که امروز تجربه کشورهای پیشرفته نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری روی مسئولیت‌پذیری افراد متخصص بهترین نتیجه را به کشورها داده است.